Zakon Współbycia jest międzynarodową wspólnotą mnichów, mniszek i ludzi świeckich, wpierających się w praktykowaniu buddyzmu zaangażowanego - w tym w budowalniu lokalnych sangh.

Zakon Współbycia (Tiep Hien, Order of Interbeing) został założony przez Thich Nhat Hanha w 1964 roku, podczas wojny w Wietnamie. Na tym etapie składał się z niewielkiej liczby członków, którzy byli zaangażowani w pracę dla ludzi dotkniętych wojną i działali zgodnie z zasadami buddyzmu zaangażowanego. Zakon opierał się na Czternastu Wskazaniach lub - jak są obecnie nazywane - Treningach Uważności. Napisana przez Thâya Karta Zakonu stanowi jego konstytucję.

Thây bardzo mocno podkreśla wagę budowania Sangh jako klucza to tworzenia stabilnych podstaw praktyki. Sanghi powstawały i ewoluowały w wielu krajach, często odzwierciedlając charakterystyczny smak ich kultur lokalnych i krajowych - Zakon współbycia, gromadzący ludzi z całego świata stanowi doskonałe forum wymiany tych doświadczeń.

Czternaście Treningów Uważności przyjmuje i wstępuje do Wspólnoty coraz większa liczba praktykujących ze wszystkich stron świata, a wielu jej członków stało się później mnichami i mniszkami. (Mnisi i mniszki, jeśli nie przyjęli ich wcześniej, przyjmują Czternaście Treningów Uważności podczas ordynacji - wszyscy są więc członkami Zakonu Współbycia).

Członek Sanghi zostaje przyjęty do Zakonu Współbycia, gdy on lub ona formalnie przyjmie Czternaście Treningów Uważności. Jest to ważny krok dla praktykującego; zostaje on przyjęty do Wspólnoty po wielu refleksjach na temat znaczenia Treningów Uważności i Zakonu w ich życiu.

Ponieważ ta międzynarodowa wspólnota praktyki nieustannie rośnie, nie jest możliwe aby Thây znał osobiście każdego kto chce otrzymać Czternaście Treningów Uważności - to krajowe i lokalne sanghi są odpowiedzialne za rekomendowanie praktykujących do przyjmowania Treningów. Szczególną odpowiedzialność w tym zakresie ponoszą działający w nich członkowie Zakonu. Aspirujący są zachęcani do bliskiego kontaktu z co najmniej jednym członkiem Zakonu (o ile to możliwe).

Członkowie Zakonu na oficjalnych spotkaniach noszą brązowe kurtki w stylu monastycznym, noszą je też wtedy, kiedy może to pomóc im samym albo ludziom, wokół nich; członkowie Zakonu sami oceniają, gdzie i kiedy tę kurtkę noszą. Nie powinna być ona jednak używana jako oznaka autorytetu.

Na podstawie „The Order of Interbring”

Przydatne linki:

Order of Interbeing

Mindfulness Bell, wychodzący trzy razy w roku magazyn Zakonu.