Zarówno cierpienie, jak i szczęście mają naturę organiczną, co oznacza, że ​​są oba przejściowe; zawsze się zmieniają. Kwiat, kiedy więdnie, staje się kompostem. Kompost może pomóc w ponownym wyhodowaniu kwiatu. Szczęście też jest organiczne i nietrwałe z natury. Może stać się cierpieniem, a cierpienie może stać się znowu szczęściem.

Jeśli zajrzysz głęboko w kwiat, zobaczysz, że kwiat jest zrobiony tylko z elementów niekwietnych. W tym kwiecie jest chmura. Oczywiście wiemy, że chmura nie jest kwiatem, ale bez chmury kwiat nie może zaistnieć. Jeśli nie ma chmury, nie ma też deszczu i żaden kwiat nie może rosnąć. Nie musisz wysilać wyobraźni, żeby zobaczyć chmurę w kwiecie. Naprawdę tam jest.

Jest tam też światło słoneczne. Światło słoneczne to nie kwiat, ale bez światła słonecznego żaden kwiat nie jest możliwy. Jeśli zaglądamy głęboko w kwiat, widzimy wiele innych rzeczy, takich jak ziemia i minerały. Bez nich kwiat nie może zaistnieć. Faktem jest, że kwiat składa się wyłącznie z elementów niekwietnych. Kwiat nie może istnieć w odłączeniu, sam. Może tylko współgrać ze wszystkim innym. Nie można usunąć światła słonecznego, ziemii lub chmury z kwiatu.

W każdym z naszych ośrodków praktyki Plum Village na całym świecie mamy staw lotosowy. Wszyscy wiedzą, że w stawie musi być błoto, aby lotosy rosły. Błoto nie pachnie za dobrze, ale kwiat lotosu pachnie bardzo pięknie. Jeśli nie ma błota, lotos się nie zamanifestuje. Nie da się wyhodować kwiatów lotosu na marmurze. Bez błota nie może być lotosu.

Można oczywiście utknąć w „błocie” życia. Łatwo jest od czasu do czasu zauważyć błoto. Najtrudniejszą rzeczą do praktykowania jest nie pozwolenie sobie na bycie przytłoczonym rozpaczą. Kiedy jesteś przytłoczony rozpaczą, wszystko, co widzisz, to cierpienie, gdziekolwiek spojrzysz. Czujesz się tak, jakby najgorsze było przed tobą. Ale musimy pamiętać, że cierpienie jest rodzajem błota, którego potrzebujemy, aby generować radość i szczęście. Bez cierpienia nie ma szczęścia. Nie powinniśmy dyskryminować błota. Musimy się nauczyć jak objąć i ukołysać nasze własne cierpienie i cierpienie świata, z wielką czułością.

Thich Nhat Hanh, No Mud, No Lotus